Wychowanie do kultury dialogu w nauczaniu religii
Wykład pierwszy, czwartek, 21.04.2022
Sergio Cicatelli

Wstęp
Istnieją co najmniej dwa sposoby podejścia do tematu wychowania do kultury dialogu w nauczaniu religii (NR): rozważanie nad tym, jak to robić i dlaczego to robić. Pierwsze robocze założenie prowadzi do zaproponowania możliwych szkolnych przykładów kultury dialogu i ma głównie cel dydaktyczny; tym nie będziemy się zajmować w tym miejscu. Drugie zaś założenie może z kolei być wyrażone w podwójnej perspektywie: dlaczego powinno się wychowywać do
kultury dialogu oraz dlaczego można to robić. W pierwszym przypadku wchodzą w grę cele szkoły, a w drugim sam charakter kultury dialogu. Dyskurs może się wtedy przekształcić w epistemologiczne badanie zmierzające do teoretycznego budowania dialogu w szkole i w religiach.

To właśnie w tej ostatniej perspektywie zamierzamy przedstawić poniższe refleksje, próbując zestawić relacje między trzema pojęciami: dialog, religia i szkoła. Dla każdego z nich zostanie podkreślone jego szczególne znaczenie mające na celu wytyczenie ścieżki – najlepiej jednolitej – która zawierałaby w sobie te trzy pojęcia w odniesieniu do specyfiki nauczania religii. Nauczanie to przedstawimy zasadniczo w uniwersalny sposób, ale z naciskiem na przyjrzenie się bliżej włoskiemu modelowi, który wydaje się nam oferować skuteczną tego syntezę. Po ustaleniu teoretycznej możliwości dialogu, łatwo będzie przenieść tę zasadę w dydaktyczną praktykę.