Nauczanie religii w szkołach doświadcza w coraz większym stopniu presji legitymizacji, zaś w opinii publicznej rozpowszechnia się pogląd, że nie jest ono integralnym elementem nowoczesnej szkoły. Zdaniem oponentów – religia powinna być sprawą prywatną, a religijne kształcenie odbywać jedynie w ramach wspólnot kościelnych.

Kształcenie jest jednak „prareligijne“. Obowiązkiem szkolnego kształcenia jest rozwijanie osobowości człowieka postrzeganej całościowo. Dlatego zawiera ono w sobie również pytania dotyczące sensu życia i uczy podejmowania odpowiedzialności za nie. Ze względu na przyjęte cele kształcenia należy uwzględniać fundamentalną postawę otwartości młodych ludzi, dotyczącą poszukiwania sensu życia i wspierać religijne kompetencje, dzięki którym nauczą się je właściwie ukierunkować oraz podejmować odpowiednie decyzje.

Antropolodzy, używając fachowego terminu „duchowa inteligencja”, potwierdzili, że duchowość ma duże znaczenie dla ludzi. Rozróżniają oni:
–IQ (iloraz inteligencji), stopień inteligentnej zdolności obchodzenia się z funkcjonalnym światem.
–EQ (iloraz emocjonalny), stopień emocjonalnej zdolności analizowania i kształtowania uczuć w świecie;
–SQ (iloraz duchowy), stopień duchowej zdolności wyrażania pytań dotyczących sensu i wartości życia oraz podawania odpowiedzi na nie.

Duchowa inteligencja dostarcza podstaw do efektywnego funkcjonowania zarówno IQ, jak i EQ. Można ją więc określić jako „najwyższą inteligencję”. Nie można jednoznacznie stwierdzić, że religijna inteligencja prowadzi do religijnych odpowiedzi, zwłaszcza konfesyjnych. Można jednak przyjąć, że duchowa inteligencja jest zdolnością, która może ubogacić religijną kompetencję.              

W związku z tym na naszym forum zostaną poruszone następujące pytania w odniesieniu do nauczania religii:
– czy i jakie punkty styczne istnieją pomiędzy duchową inteligencją a nauczaniem religii?
– w jaki sposób włączenie duchowej inteligencji może ubogacić nauczanie religii?
– w jaki sposób nauczanie religii może wspierać duchową inteligencję?