Prapoczątki EuFRES sięgają lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia, kiedy w Europie zaczęła spotykać się grupa osób odpowiedzialnych za duszpasterstwo, których zainteresowania skupiały się zarówno wokół katechezy parafialnej, jak i nauczania religii w szkole. Na skutek dynamicznych przemian społeczno-kulturowych Europa stawała się coraz bardziej pluralistyczna. Postępujący równocześnie proces dechrystianizacji społeczeństwa, przejawiający się m.in. odchodzeniem młodzieży od Kościoła i religii, rewolucją moralną oraz pojawieniem się sekt i nowych ruchów religijnych spowodowały, że zaczęto  poszukiwać adekwatnego do istniejących uwarunkowań duszpasterskich modelu nauczania religii w szkołach. Z biegiem czasu stało się oczywistym, że należy dążyć do wypracowania takiego modelu nauczania religii, który respektując własny charakter szkoły, wpisałby się w realizowane przez nią cele i zadania. Powyższe racje stały się głównym argumentem za powołaniem do istnienia w 1984 roku  Europejskiego Forum dla Edukacji Religijnej w Szkołach. Pierwszym prezydentem EuFRES wybrany został  przedstawiciel Niemiec Fritz Bauer (1984-1986). W  następnych latach funkcję prezydenta pełnili kolejno Gerhard Ott z Niemiec (1986-1992), Korherr Edgar z Austrii (1992-1996), Fidel Herraez z Hiszpanii (19096-1998), Ernst Bloekl z Niemiec (1998-2002), Flavio Pajer z Włoch (202-2006),  Avelino Revilla Cuñado z Hiszpanii (2006-2014), Filippo Morlacchi z Włoch (2014-2018) oraz Roman Buchta z Polski (2018-).

Tematyka spotkań EuFRES organizowanych kolejno w latach 1984–2021 obejmowała następujące zagadnienia:

• Nauczanie religii katolickiej w europejskich szkołach średnich (Klingenthal – Niemcy 1984);
• Nauczyciel religii jako towarzysz (Monachium – Niemcy 1986);
• Nauczanie religii katolickiej a pytanie o sens życia (Luxemburg 1988);
• Nauczanie religii katolickiej pomiędzy demokratyzacją a sekularyzacją (Slagelse/Kopenhaga – Dania 1990);
• Nauczanie religii jako służba Kościoła dla zjednoczonej Europy (Graz – Austria 1992);
• Nauczanie religii katolickiej a wyzwanie pluralizmu kulturowego w Europie (Madryt – Hiszpania 1994);
• Tożsamość i dialog, wymagania dotyczące nauczania religii w Europie (Bressanone – Włochy 1996);
• Wkład nauczania religii katolickiej w cele wychowawcze szkoły (Lizbona – Portugalia 1998);
• Kompetencje religijne w społeczeństwach wielokulturowych. Cele nauczania religii dzisiaj (Bratysława – Słowacja 2000);
• Nauczanie religii katolickiej jako edukacja w zakresie tożsamości osobistej i społecznej (Schmochtitz/Drezno – Niemcy 2002);
• Wyznania chrześcijańskie i wielkie religie kultury śródziemnomorskiej w formowaniu nowego społeczeństwa obywatelskiego w Europie (Carini/Palermo – Włochy 2004);
• Przyszłość nieba i ziemi. Zrównoważony rozwój i duchowość (Wiedeń – Austria 2006);
• Kształcenie i życie w pokoju. Chrześcijaństwo i sekularyzm: wyzwania międzykulturowe (Esztergom – Węgry 2008);
• Kształcenie i wychowanie ku „kulturze miłości” (Rzym – Włochy 2010);
• Edukacja religijna a spójność społeczna w Europie. Propozycje dla kształcenia nauczycieli (Madryt – 2014);
• Nauczanie religii jako towarzyszenie w drodze do Emaus. Społeczeństwo europejskie pomiędzy szybkimi przemianami a chrześcijańską tożsamością (Katowice – Polska 2016);
• Odkrywanie i wspieranie duchowej inteligencji. Ubogacenie dla osoby i błogosławieństwo dla wspólnoty (Monachium – Niemcy 2018);
• Dialog kultur w Europie – Wyzwanie dla szkolnego nauczania religii (spotkanie zaplanowane w roku 2020 w Wiedniu, ze względu na pandemię COVID-19 przeniesione zostało na rok 2022);
• Nauczanie religii w dobie pandemii COVID-19 (online – 2021). 

Spotkania EuFRES wykazały istotną rozbieżność społeczno-kulturowych uwarunkowań, doświadczeń religijnych oraz regulacji prawnych związanych z nauczaniem religii w szkołach w krajach Europy. Pokazało to konieczność poszukiwania modelu edukacji religijnej, który w większym stopniu uwzględniałby międzywyznaniowy, międzyreligijny i międzykulturowy charakter współczesnej szkoły. Wskazywano także konieczność wsłuchiwania się w oczekiwania młodzieży, której edukacja religijna dokonuje się w świecie kultury postchrześcijańskiej, obojętnej wobec Ewangelii, a nierzadko wrogo do niej nastawionej. Z czasem, na szczeblu Form pojawiło się przekonanie, że ze względu na wspomnianą różnorodność kontekstów, niezbędne jest zaproponowanie różnych modeli nauczania religii w Europie.